Smeris en bejaarden in modderhutten

De terugtocht naar Kashan verloopt zonder problemen. Met behulp van het kruimelspoor op de gps vinden we in een keer zonder al te veel zoeken het hotel waar we nog wat met andere toeristen praten, wat eten en gaan slapen.

De volgende ochtend nemen we weer eens afscheid van Thierry, die richting Teheran vertrekt om op zijn India-visum te wachten. Het is onduidelijk hoe lang dit gaat duren. We hebben afgesproken samen door Pakistan te reizen maar hebben geen zin nog veel langer te wachten. We spreken af dat als het te lang gaat duren, hij een stuk Iran zal overslaan. Om hem toch nog wat speling te geven besluiten we nog een de-tour te maken richting Abyaneh voor we naar Esfahan gaan. Abyaneh is een bewoond historisch dorp in de bergen. Alle huizen zijn hier van leem en de laatste bewoners allen hoog bejaard. Onderweg maakt Els haar motor een vreemd tikkend geluid. Eerst alleen bij het optrekken in lage versnellingen maar later constant. We stoppen bij een tankstation en toveren het gereedschap tevoorschijn. Sinds Turkije zijn we naast toeristen zelf ook een toeristische attractie, en een vrouw zien sleutelen aan een flinke motor vinden de omstanders wel leuk. Het blijkt de ketting te zijn die te los zit. Snel zit het allemaal weer goed. Aan het eind van de middag verlaten we de snelweg en passeren een aantal militaire plekken met luchtafweer geschut. Het zijn de mediabeelden die ik herken van de aanloop naar de Irak oorlog. In mijn hoofd spoken gedachten over beschuldigingen van spionage en Iraanse cellen. Wellicht toch maar geen foto’s van maken dus.
We zijn blij deze weg te verlaten, in Iran hebben we tot nog toe voornamelijk snelweg gedaan en het begint ons flink te vervelen. We rijden de bergen in door een groen dal en komen er achter dat het ook hier herfst is. We zagen al een week of twee geen bomen meer en het voelt goed weer wat groens te zien. Nog voor donker arriveren we in Abyaneh en wat de Lonely Planet beloofde klopt, alles dat hier leeft is stokoud. Wel lekker rustig moet ik toegeven maar veel te beleven is er niet. Er is maar een hotel, best wel luxe maar na een beetje moeilijk kijken gaat de prijs voor ons naar beneden van 80 naar 50 dollar. Wow! een hotel met een lift, niet helemaal ons budget maar we genieten van een enorm tweepersoonsbed en een douche zonder schimmel.

De volgende morgen verrassen we de bejaarde toeristenjagers door nogal vroeg langs hun uitstallingen te lopen. Ze verkopen van alles. Veel kraaltjes en sieraden en zo maar ook noten en gedroogde wilde pruimen (voornamelijk pit) En dit alles tegen enorme prijzen. Wij hebben niets nodig dus aan ons hebben ze niets. We lopen nog een stuk de bergen in voordat we binnendoor door de woestijn richting Esfahan rijden.

Het is rond een uur of vier dat we in Esfahan aankomen. Weer een grote stad maar we zitten hier op 1500 meter en het voelt een stuk frisser dan in Teheran. In de woestijn hebben we Sara ontmoet die ons uitnodigde bij haar te slapen dus we zullen haar moeten bellen. Mmm geen telefoonkaart… We weten inmiddels hoe Iran werkt en besluiten een paar minuten te wachten bij een park en te kijken wat er gebeurt. Nog geen paar minuten later komen er drie meisjes aangelopen. Hello, where you from? Hollaaand… Oh cool ik kom uit Utrecht zegt een van hun enthousiast. Ze is op bezoek bij haar oom en woont zelf al 15 jaar in Nederland. Al snel belt ze Sarah voor ons, die belooft ons op te halen. Na een uur of twee wachten, het is inmiddels donker en spitsuur vragen we een man die Duits kan, nog maar eens te bellen en het blijkt dat ze ons niet had kunnen vinden. Echt shit ze heeft net dertig kilometer gereden naar de stad en is net weer terug thuis aangekomen maar ze komt er toch weer aan. De Duits pratende man is een juwelier en we mogen in zijn winkel wachten en krijgen thee. Dit keer lukt het wel en we rijden achter haar aan naar haar huis. Dat valt nog niet mee, bijna alle auto’s zijn hier wit en de hare ook en ze heeft er flink de vaart in. Het is razend druk op straat en we moeten ervoor zorgen dat er geen gat ontstaat omdat er direct andere witte auto’s tussen zouden kruipen. Achter me zoek ik constant de koplamp van Els maar die blijft gelukkig goed bij me. Aangekomen in een klein dorpje in een achteraf straatje is het huis dat Sarah huurt voor de inboedel van een Zwitser die het leven in Iran heeft opgegeven. Hier mogen we verblijven. Sarah is een geweldig mens, ze heeft het huis dat eerder een kippenschuur was zelf opgeknapt en verteld vrijuit over het leven in Iran en haar droom om ooit zo’n reis te maken als wij. Dit voelt echt goed. Zelf woont ze in een ander huis met haar man dus we hebben het rijk alleen en kunnen eindelijk weer eens zelf koken.

De volgende ochtend bezoeken we de toeristenpolitie voor het verlengen van ons visum. De politie heeft ook het beste met ons voor… “Welk hotel?” “Eh, we logeren bij een vriendin.” “Waar?” “Eh, we hebben alleen gps-coördinaten.” “Hoe kennen jullie die vrouw?” “We kwamen haar tegen in de woestijn…” Shit, dit lijkt wel een verhoor en onze antwoorden zijn niet echt duidelijk. We moeten haar telefoonnummer geven en krijgen te horen dat het verboden is voor Iraniërs om zonder vergunning toeristen over de vloer te hebben. Sarah moet op het bureau verschijnen en wij worden gesommeerd in een hotel te overnachten. Pfff, echt boos verlaten we het bureau. Hebben we het verkeerd aangepakt en onze vriendin in gevaar gebracht? Thuis aangekomen wachten Sarah en haar man ons op met een heerlijke lunch. We verontschuldigen ons meermalen en voelen ons er echt lullig over maar Sarah en haar man lijken niet echt onder de indruk. Omdat de politie geen adres van ons heeft en Thierry deze avond bij het huis zou aankomen besluiten we toch nog maar een nacht te blijven. Als we die avond, Thierry is inderdaad aangekomen, in bed liggen te lezen wordt er aan de deur geklopt. Shit, ja het is echt hier… Het blijkt Sarah, ze is gebeld door de politie, die hebben alle hotels afgezocht naar ons maar ons niet gevonden. Ze heeft ze verteld dat wij die middag met onbekende bestemming zijn vertrokken. Mmm dit wordt ingewikkeld. Wat zeggen wij als de politie ons vraagt waar we waren. Ze zullen onmiddellijk door hebben dat we liegen. Welke toerist is er tussen vier uur ‘s middags en 12 uur ‘s nachts iets aan het doen. Er zijn hier geen kroegen, we kennen geen mooie plekken… Tegelijkertijd brengen we onze vriendin in gevaar als we de waarheid vertellen… Zonder goed verhaal besluiten we onmiddellijk te vertrekken en in te checken in een hotel. Weer rijden we door de nacht achter de witte auto aan. Uiteindelijk nemen we met pijn in ons hart afscheid van Sarah. Ze heeft zo haar best voor ons gedaan en alles is in de soep gelopen. De volgende dagen zullen we gelukkig geen contact meer hebben met de politie, we weten niet hoe het Sarah vergaat. In een laatste sms zegt ze dat ze het leuk vond ons te ontmoeten en wenst ons een goede reis. We zijn in Esfahan!

Laat een antwoord achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *