Uppers en downers

Een dikke tien maanden zijn we nu in Spanje en voor de zesde keer bevinden we ons dit jaar op het landje van Tjitske en Martijn in de bergen boven Allicante. Ik weet niet wanneer de schoen van ons rooskleurige leven begon te knellen. Ik denk toen we na Els’ verjaardag langs de oostkust naar het noorden en bovenlangs door de pyreneeën trokken. Ik kreeg last van een groeiende wens om wat te gaan doen met mijn leven en een oplopende hekel aan het rondkijken.

Regelmatig slenterde ik zonder enige interesse door de middeleeuwse straten langs het zoveelste terras in het zoveelste dorp. De irritatie van Els wekkend die onvermoeid enthousiast op zoek blijft naar leuk en bijzonder. He, begrijp me niet verkeerd het is nog steeds een mooie tijd want dat bijzonder en leuke blijft ze ook vinden. Ik verkeer in goed gezelschap maar ik realiseer me iets… Ik ben het echt zat.

Vaker begin ik te dromen over ontmoetingen met vrienden in Amsterdam. Tussen het dromen door bedenk ik plannen over hoe ik daar de draad weer zou pikken. Opleiding doen, vrijwilligerswerk, een vakantiehuisje op de Veluwe?

Ik probeerde ik er niet veel over te spreken omdat de gedachten aan een terugkeer Els somber stemt maar waar de kop van vol is loopt de bek van over.

Het was op dat moment, dat moment waarbij alles tot een ongemakkelijk hoogtepunt dreigde te komen dat we Asturias binnen trokken. En jezus wat is het daar mooi! Ruige kusten, bergen met loofbossen vol leven. Herten, zwijnen en zelfs wolven en beren. Woest stromende rivieren en duizenden zeer goedkope huizen.

In Asturias hangen we een tijd samen met ouders en vrienden, Heintje & Huug uit Vlaardingen en Erik en Shireen uit Amsterdam. Vol hartstocht en tot vervelens toe bespreken we met hen onze opties en emoties. Landinwaarts van Gijon kamperen we op de parkeerplaats van een klein dorpje met prachtig uitzicht. Haast iedereen in dit dorp is de negentig gepasseerd.

We ontmoeten Kasper en Elise, vrienden van Erik en Shireen, die hier wonen en acht vrienden uit Nijmegen over de vloer hebben. Via deze enhousiaste groep jonge mensen horen we binnen no time de ins en outs van het dorp en de omgeving. We leren dat er een populair klimgebied vlakbij is, een meer om heerlijk in te zwemmen maar waar sommigen eerder door een soort eendenteken flink jeuk kregen. Er is een eindeloos mooi en vlak fietspad over een oud treinspoor en een woeste bergwandeling door een gebied met wilde paarden en beren. s’ Nachts horen we op de berg tegenover ons herten burlen tussen de door de maan beschenen mistige pieken.

En zo begon ons ongeluk weer plaats te maken voor hoop. Tijdens lange wandelingen dromen we weer samen over ons nieuwe leven op deze plek. Met zoveel buitensport activiteiten en ontbrekende voorzieningen zijn hier kansen genoeg. Een plek ligt hier voor het oprapen en we spreken iemand die ons daarbij kan helpen. In het grootste huis van het dorp woont een stokoude man die in zijn jonge jaren op het kadaster werkte en met slinkse praatjes veel huizen van het dorp op zijn naam wist te krijgen.

Met zoveel kansen duikelen onze plannen over elkaar heen. Een camping met restaurant langs de rivier, een huis vlak naast het klimgebied, een antieke dorpswinkel als sociaal centrum, een publieke plek om drank te schenken en lokale producten te verkopen of zelf een huis met veranda bouwen op een mooi veld met uitzicht en een beekje…

We liggen er wakker van en s’ morgens maken we met behulp van Els’ nuchterheid een eind aan het wilde gedroom. Is het niet te dicht langs de weg? Die oude bok vraagt toch veel te veel. Daar zit je dan met je sociale plek zonder bezoek. Zit iemand hier nu echt op ons initiatief te wachten? Is een winkel nu echt wat we zoeken? Die toffe berg blokkeert wel de hele winter de zon… Een voor een worden de plannen met goede argumenten afgeschoten en vervangen voor een nieuwe. Zijn we langzaam gek aan het worden? Misschien wel. De dagelijkse moodswings beginnen me in ieder geval behoorlijk te irriteren.

Ondanks de prachtige omgeving, het goede gezelschap en de immer zonnige dagen is de sfeer toch behoorlijk kut aan het worden. Hoe kan het nou dat we zo’n prachtig jaar zo miserabel in de soep laten lopen? Zelfs de gesprekken erover beginnen me nu te vervelen en ik merk dat ik steeds makkelijker denk: Ja dit is het! We doen het! Hatsa klaar en ik realiseer me dat ik niet meer in een staat verkeer waarin de juiste beslissingen genomen kunnen worden. Er moet wat veranderen, een pauze worden ingelast.

Het voordeel van onze stemmingswisselingen is dat er ook weer momenten volgen van plezier en geluk. Zo komen we in een weggeefwinkel in Oviedo Maria tegen die ons uitnodigt voor een feestje in de clandestiene kroeg in haar huis. Wij gaan natuurlijk. Rond een vuur zitten wat mensen en er is een barruimte met een zaaltje. Hier kost het bier een euro en is het eten gratis. We horen hoe het flinke gebouw lang leeg heeft gestaan en hoe de drie bewoners een dealtje maakten met de eigenaar om voor een prikkie te huren. Sinds een paar maanden betalen ze overigens helemaal niets meer nadat een van de zoons van de eigenaar, op bezoek uit Amsterdam een poging deed om ze eruit te gooien.

Het is leuk! We bevinden ons in een bonte verzameling buitenbeentjes. Activisten, hippies, drugsgebruikers, queers, buren en boeren. Mensen lijken blij met onze komst en we voelen ons welkom. Uit de gesprekjes die ik in mijn, nog steeds matig Spaans, voer begrijp ik dat het feest georganiseerd is omdat ze een gat in de muur hebben gemaakt tussen de bar en de zaal. Goede reden toch? Ik krijg de indruk dat dit de regionale DIY scene is. Veel mensen hebben een uur gereden om hier te komen. Er wordt heel veel geluld. Gelukkig komt er een hardcore band spelen, of komen ze oefenen? We dansen nog wat op de tunes van de DJ rondom een groot gat in de vloer dat is afgeplankt met een stuk spaanplaat. Na een tijdje heb ik het wel gezien en ik verbaas me erover dat het me lukt Els mee te lokken naar de bus.

Als we de volgende ochtend met een kloppend hoofd doei gaan zeggen ontdekken we dat wij de enige zijn die zijn gaan slapen en herinner ik me wat iemand de nacht ervoor vertelde. “In Asturias zitten we goed. De aanvoer van coke komt van links uit Galicië en de speed van rechts uit Baskenland.”

We bezoeken Gijon. s’ Avonds staan we bier te drinken langs de haven en kijken uit over de aluminiumfabrieken in de verte. Enorme vlammen verlichten de hemel. Er hangt een dikke smokwolk boven dat deel van de stad. We treffen een vriend van Eric uit Amsterdam die ons vertelt dat de huizenprijzen daar laag zijn maar dat je daar maar geen tomaatjes uit je eigen tuin moet eten. Hij vertelt ons dat linkse politici zich hier laat horen over de gezondheid van de bewoners en hoe dat in conflict staat met de banen die deze zelfde bewoners verliezen als deze laatste fabrieken, net als eerder zoveel mijnen, gesloten worden.

Ondanks alle afleiding laat de behoefte aan een pauze me niet meer los. Ik wil vakantie! We lachen erover. Al negen maanden vakantie en nu wil ik daar vakantie van. Naar huis lijkt geen optie. We zouden kunnen worden overvallen door het comfort. Daar bevind zich de sleur die we met veel moeite hebben afgeschud. Overigens hebben we ons huis verhuurd en hebben we de huurders daar een flinke opzegtermijn beloofd. Naar Australië dan maar of Zuid Amerika? Pfff ik heb even geen zin om dingen te bekijken… Even geen zoektocht meer, maar een paar maanden vastigheid, een thuis.

’s Morgens aan het strand vertel ik Els waar ik blij word. We gaan chillen bij Tjits en Martijn in de bergen boven Alicante. De reis van 900 km trekt me. Samen weer diagonaal door Spanje rijden. Een paar dagen dagdromen en naar buiten staren over de rechte droge wegen van het Spaanse binnenland. Podkasts luisteren en meezingen met de muziek. De gedachte aan de kraakheldere luchten daar, het cowboylandschap en goed gezelschap trekken met die kant op.

Els is duidelijk minder aangedaan dan ik. Zij is juist in haar nopjes met de kansen die ons hier in Asturias omringen. Mooi, goedkoop, leuke mensen. En er is nog zoveel te ontdekken hier. Met de belofte snel hier terug te keren en een bezoekje aan Madrid weet ik haar zover te krijgen om de volgende morgen in te stappen. En terwijl ik weet dat ik nu niet in staat ben om goede beslissingen te nemen gooit dat onze plannen volledig om…

2 reacties

Laat een antwoord achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *