Spaans leren

Vijf weken wonen we in een grot met uitzicht over Granada in zuid Spanje. We hebben een intensieve cursus Spaans geboekt. Vijf ochtenden per week in de klas dat moet ons toch wel ergens brengen.

Als we aankomen worden we opgehaald door Juan. Zo heet bijna iedereen hier. Hij is gestrest en loopt wat mank. Hij voelt zich duidelijk schuldig omdat de woning die hij ons verhuurd heeft nog niet af is. De afgelopen dagen heeft hij zich in gezet voor de buren op de berg waarbij het water is afgesloten. Een pesterij van een ijverige de gemeente ambtenaar die op deze berg graag luxe villa’s wil bouwen. Als hij mij uit ziet stappen schrikt hij en zegt dat hij had moeten zeggen dat de grotwoning honderd jaar oud is en niet erg hoog.

Het is een aardige gast van mijn leeftijd of wat jonger misschien. Spreekt ook een aardig woordje Engels. Als we even later in de grot aankomen ontmoeten we ook zijn vriendin Nuria. Zij is duidelijk de fixer van de twee. Waar ik me alleen kan verplaatsen als ik mijn armen recht achter me houd en naar de grond kijk kan zij rechtop rondrennen in de grot en dat doet ze ook. Ze rent rond met een lijst met klussen en meubels die in de verschillende vertrekken komen te staan. Wij doen niet moeilijk en helpen nog even mee met het aanleggen van stopcontacten en slapen nog een nachtje in het bos. We hebben tenslotte een bus.

Als ik vraag of Nuria een turkse naam is geven ze aan dat het een Arabische naam is. Typisch Spaans in dit voormalig arabische gebied. Juan zegt dat zij gekolonialiseerd zijn tegelijkertijd met de natives in Noord Amerika en dat zet me wel even aan het denken. Granada was ooit de laatste stronghold van de Arabieren voordat ze 500 jaar geleden definitief door de katholieken het continent afgegooid werden. Vanuit onze grot kijken we op de Al Hambra. Een machtig fort uit die tijd en lang daarvoor. Deze stad ademt geschiedenis.

Ondanks een bezoek aan deze stad zo’n 20 jaar geleden toen Els, Anne en ik hier even lang kwamen op weg naar Mali weet ik niet veel merk ik. Dat is inmiddels een slecht gebruik tussen ons. Els heeft zich natuurlijk goed voorbereid en lepelt het ene na het andere weetje op die ik dan direct weer vergeet of even later verkeerd herhaal.

Juan is acteur en vraagt of we hebben gehoord van de progressieve dichter en toneelschrijver Federico García Lorca. Een belangrijk figuur uit de stad. Hij raad ons aan een museum bezoeken wat we niet doen. In plaats daarvan Google ik m. Hoewel ik zijn werk niet las blijkt Lorca inderdaad een bijzonder talent. Hij valt op, mede ook omdat hij homo is en wordt door een fascistische militie, nog voor het uitbreken van de burgeroorlog geëxecuteerd en samen met vele anderen in een anoniem graf gedumpt. Hij is nu een van de beroemdste slachtoffers van de rechtse terreur en nog altijd worden zijn familieleden tegengewerkt als het gaat om het vinden van zijn graf. Binnen een uur na aankomst weet ik al zoveel meer van Spanje en het gaat nog even door.

School is best gek. De eerste dag zit iedereen elkaar uit te checken. Els zit in de gevorderden klas en ik in de startgroep. Mijn klas bestaan uit vijf VS Amerikanen en een Zwitser. De juf is na mij de oudste en is uit 89 dus ik voel me een oude zak maar doe ondertussen gewoon alsof ik zo oud ben als zij. Ik val flink door de mand als ik vertel hoe de Spanjaarden veel vertalen zelfs bandnamen als ubcuarenta. Hoopvol kijk ik rond maar het blijft akelig stil. Niemand heeft daar ooit van gehoord. U dos kennen ze gelukkig wel.

Alles op school is direct in het Spaans en ik moet nog uit vogelen hoe dat ook alweer zat met ontleden en vervoegen enzo. Iets dat ik structureel geweigerd heb te begrijpen van de lagere school totdat ik eindelijk, tijdens een vakantie van mijn vader de school verliet. Omdat ik er niet veel van snap schrijf ik alle woorden die ik hoor op en zoek daar savonds in de grot de vertaling bij. Vier weken lang dompel ik me onder in dit monnikenwerk waarbij het organiseren van de dingen die ik moet weten zeker de helft van mijn tijd wegvreet.

Gelukkig blijft er af en toe wat hangen. Maar vaak ook zit ik met mijn kaartjes, flip ik er eentje kijk schuin omhoog naar waar mijn hersens zouden moeten zitten en dan komt er helemaal niets. Echt niets… wat bizar is omdat ik die kaart zeker al 10x gezien moet hebben. Ik bedenk gekke associaties en die helpen gelukkig heel erg.

Een van de leerlingen is Evan. Hij is hier met zijn vriendin Keeya uit de VS. Oorspronkelijk uit het zuiden, rondom Miami woonde hij al op veel plekken. Met Evan klikt het gelijk goed. Hij is een bevlogen anarchist en activist. Hij is jong maar heeft al een flink verleden. We drinken een biertje met hem en zijn onder de indruk van zijn verhalen. In de VS gaat het er hard aan toe. Als je arm bent ben je echt de Sjaak. Er is zoveel armoede, racisme, onveiligheid en drugsafhankelijkheid. Hij spreekt erover dat de mensen gepolariseerd zijn en elkaar haten. Hij heeft een aantal vrienden die al een tijd in de bak zitten. Zelf is hij de dans nog ontsprongen.

Demonstreren is daar pittig. Op de demonstraties die hij bezoekt krijgen ze niet alleen met gemilitariseerde smeris te maken maar ook met extreem rechtse milities met automatische wapens. Hij verteld dat zijn vrienden ook wapens hebbben en dat iedereen zo dan tegenover elkaar staat, woest maar allen te bang om een move te maken.

Keeya heeft overgrootouders uit Estland en daarom heeft ze recht op een Europees paspoort. Wat natuurlijk mazzel voor haar is. Ik vraag haar waarom ze de kans niet grijpen en hier heen komen en deze verschrikkelijke toestanden ontvluchten. Evan grijst en zeg dat hij zijn vrienden niet achter laat die deze kans niet hebben. Ik besluit dat we contact zullen houden en vraag me vast wat af wat ik ga doen om hem tzt te helpen. Een rusthuisje voor vechtende vrienden op onze denkbeeldige finca?

Als we Keeya en Evan later nog eens opzoeken dan geeft Keeya aan dat ze af en toe wel moe wordt van Evans strijdbaarheid. Iedere kans grijpt hij aan om punten te maken. Ze zegt dat ze ook erg kunnen genieten van elkaar, hun vrienden en de natuur en dat ze ondanks alles toch van hun land houden. Ze heeft geen geld voor de school en ook geen tijd trouwens omdat ze online therapie geeft aan mensen in New York. I.v.m. het tijdsverschil werkt ze de iedere nacht waarbij ze een ruis-machine aanzet zodat Evan niet hoeft mee te luisteren.

Terwijl in Nederland steeds meer mensen uitvallen psychische klachten en dan nog minstens twee jaar doorbetaald krijgen is dat in de VS wel anders horen we. Ze werkt nu een half jaar en heeft pas 3 uur vakantie en 3 uur ziekteverlof opgebouwd. Als ze ziek wordt moet ze dus gewoon verschijnen anders volgt direct ontslag en vervalt haar ziektekostenverzekering.

Maar goed we zijn dus in Spanje en ontmoeten eigenlijk steeds meer VS Amerikanen….

4 reacties

  • Jeroen

    Dank voor weer een lezenswaardige episode. Een kleine correctie: Federico Garcia Lorca werd op 18 augustus 1936, dus bijna een maand na het begin van de staatsgreep van Franco en consorten, geëxecuteerd, na twee dagen eerder in het huis van een bevriende dichter te zijn opgepakt door de gehate Guardia Civil. Zijn lijk is tot op heden nooit gevonden, hoewel er op diverse plaatsen naar gezocht is. Grenada was al sinds 22 juli in handen van de fascisten.

Laat een antwoord achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *