Geen spijt

Ik kijk uit over de bergen in de verte, kristal helder uitzicht en het is fris. De wolken laten hun schaduw zien op het land eronder. Ik zit in onze bus, muziekje op… Not bad eigenlijk. Een paar dagen geleden kwamen we hier aan, terug bij onze bus en motor op een berg een uur van Alicante. Stap drie alweer in ons we smeren ‘m experiment.

Stap 1, het is al donker als de trein in Barcelona aankomt en binnen no time zitten we aan tafel. Juanra zet ons bier voor en een simpele maaltijd. Hij heeft het druk, heeft examens deze week maar maakt tijd voor ons vrij en plek. Zelf verhuist hij naar zijn vriendin voor een weekje en kunnen we in zijn kamer. Met goedkeuring van de huisvergadering.

We slapen in Kasa de la Muntanya, een al 35 jaar gekraakte politiekazerne vlak naast park Guell. Old school voor ons gesjeesde Nederlandse ex-krakers en huisbezitters. Het pand is klaar voor de strijd. Voor alle ramen een dikke plaat staal en veel antifa, feministische en antikapitalistische leuzen. We voelen er ons gelijk thuis, net de Vrankrijk. Hier betalen de bewoners 40 euro per maand, dat is wel wat minder dan de gemiddelde Barcelonees betaald. Je komt hier niet zomaar te wonen. De bewoners betalen met hun bijdrage aan de sociale beweging verteld Juanra ons.

Iedere morgen beginnen we de dag met een bezoekje aan de gym hier op zolder. Een goed begin van een cursus op je handen staan. Ik schuif dan vervolgens aan achter de laptop om mijn collega’s bij Urban Resort te ondersteunen en mijn vervanger in te werken. Rond een uur of twee gaan we op stap en bezoeken vrienden en slenteren door de stad. Waarna we laat nog maar weer eens eten.

Van de andere krakers zien we niet veel totdat we op zondag meedoen aan de klusdag. Deze is goed voorbereid. Om negen uur beginnen we met koffie op de binnenplaats. Een stuk of tien mensen sluiten aan, veel van hun zijn jong en er zijn ook nog een paar ouwetjes. Ik hakkel wat met de taal en besef me hoe goed het is dat we dit gaan leren. Tot een echt gesprek komt het niet maar er is wederzijds respect en het werk smeed de vriendschap.

Het is zo leuk onze oude vrienden weer op te zoeken en bij te kletsen. Jezus wat gaat de tijd snel. Omdat wij op bezoek zijn brengen we hier oude vrienden weer bij elkaar en door de gesprekken die we voeren over lang vervlogen tijden realiseer ik me dat wij ook uit elkaar gegroeid zijn met veel vrienden van toen, hier en in Nederland. We merken dat de onderlinge band nauwelijks versleten is. Samen leven, samen vechten , samen klussen en samen feesten. Samen mooie en kutdingen meemaken. Zo bouw je vrienden voor het leven. Ik zal het iedereen aanraden.

Allen kwamen we op andere manieren in contact met het verzet en de strijd voor een rechtvaardig en socialer wereld. En allemaal heeft het ons op een andere manier getekend. Sommigen van ons zaten er jaren voor in de bak of verloren inmiddels al hun tanden, voeden kinderen op. Veel grijze haren inmiddels en versleten ruggen. Het is mooi te zien dat geen van de mensen die we bezoeken maar een greintje spijt heeft van zijn of haar handelen. Los van het perspectief op de overwinning die we toen zo helder voor ons zagen is het natuurlijk ook leuk dat de wereld langzaam ons verhaal heeft overgenomen. Multinationals zijn kut, er is een milieucrisis, een wooncrisis en dictators moeten met wapens bestreden worden.

Een verhaal komt telkens weer terug in deze eerste fase van onze ontsnapping aan Nederland. Aan het einde van de Spaanse burgeroorlog proberen honderdduizenden te ontkomen naar Frankrijk. Frankrijk sluit deze vluchtelingen op in kampen op het strand en laat daar duizenden sterven van de honger. Vanuit Chili neemt dichter Pablo Neruda het initiatief en chartert een schip, de Winnipeg. Met zijn initiatief en de welwillendheid van de Chileense overheid weten tweeduizend vluchtelingen een nieuw leven op te bouwen in Chili.

Ik lees momenteel het boek van Isabel Allende, Bloemblad van zee. Dat dit verhaal beschrijft. In een sociaal centrum bezoeken we een bijeenkomst waarbij de stomme filmbeelden van deze exodus worden getoond. Na afloop zingen de bezoekers geëmotioneerd mee op flamenco muziek en strijdliederen uit die tijd. Wij zijn de enigen die na afloop direct naar de bar rennen. Als we twee dagen later Nacho bezoeken, met wie ik begin jaren negentig kraakte in Amsterdam, vertelt hij me dat hij een theatervoorstelling van dit verhaal gemaakt heeft en tijdens de voorpremiere in contact kwam met een vrouw die als meisje van vijf meevoer op de Winnipeg. We hebben toen allemaal gehuild zegt Nacho.

Als we willen kunnen we hier gelijk blijven. Van Juanra mogen we zijn kamer nog wel een tijdje bezetten, we kunnen bij Manu in de logeerkamer, Mariona weet wel een baan voor me en een van de bewoners van de Kasa biedt ons haar auto aan. Allemaal vinden ze dat Barcelona en omgeving de plek is waar onze zoektocht zou moeten eindigen. Hartverwarmend maar we hebben onszelf beloofd niet te gehaast te besluiten. Het is tijd voor fase 2.

We zeulen onze spullen naar Corbera de Llobregat. Een dorp vlak buiten Barcelona. Hier op een berg wonen Kaste en Nancy. We bezochten ze afgelopen zomer al. Een paar jaar geleden kochten ze hier een huis in een oud en door de gemeente vergeten vakantieparkje. Illegaal gebouwd maar inmiddels met tegenzin gelegaliseerd. De weg is kut en het is er offgrid maar dat mag de pret niet drukken. Het is echt een mooie plek, midden in het bos en met uitzicht. En niet te vergeten spotgoedkoop om te wonen.

Er komt hier zo af en toe wat vrij en sinds deze zomer al spelen we met de gedachte hier wat te kopen. De prijs is fijn, lekker in de natuur en je bent binnen no-time in de stad waar we prima aan geld kunnen komen en bergen leuke mensen rondlopen. De plek sluit ook mooi aan bij de gedachte dat we geen plek zoeken waar in een grote groep gewoond word. Liever opereren we tegenwoordig vanuit een eigen plek waar we op onze manier onze vrienden kunnen ontvangen. Tegelijkertijd zijn we zeer gemotiveerd om in coöperatie initiatieven op te zetten en te werken. Hoewel er beperkt ruimte beschikbaar komt zou dat hier prima kunnen ontstaan.

Een week blijven we hier in het bos. We mogen een auto lenen van een buurman die op vakantie is waarmee we regelmatig naar de metro rijden om Barcelona te bezoeken. ’s Avonds zitten we bij de houtkachel en luisteren platen en kletsen door tot de wijn op is. Daarna slapen we in een ijskoude kamer onder een berg dekens.

We vertellen Kaste dat iedereen moet lachen als we zeggen dat de in Cádiz Spaans gaan leren. Dan praat je als een boer straks. Kaste, die uit Cádiz komt verteld ons meer over de interne vooroordelen in Spanje. Vele zuiderlingen migreerden in het verleden naar het noorden. Straatarm. Mensen uit Cádiz staan bekend als niet zo snugger maar grappig. Een beetje zoals Manuel uit Fawlty Towers die hier overigens uit Italië komt.

We kunnen hier drie maanden blijven in het huis van de auto eigenaar. Als we zijn kippen voeren en het huis beschermen tegen opdringerige everzwijnen. Maar wij moeten weer door. De taal leren op een plek waar we dan nog denken dat het warmer is. Via een vriend van Kaste regelen we een grotwoning in Granada waar we in februari een maand naar school gaan om deze taal te leren. Maar eerst nog in de trein naar Allicante. Onze vrienden Tjitske en Martijn bezoeken en ons weer verenigen met onze bus en motor. Fase 3 dus…

Drie weken zijn we pas weg en het lijkt op een eeuwigheid. Zo af en toe denk ik aan onze vrienden in Nederland. Jullie levens denderen ondertussen door en die van ons ook. Op een gegeven moment zien we elkaar weer en zien we dat de vriendschap niet versleten zal zijn. Ook dan heb ik geen spijt.