
Beginnen in Barcelona
Man, man, man wat was het een woeste tijd de afgelopen maanden. Sinds we terug zijn van vakantie in september, waarbij we de camper en motor bij Martijn en Tjitske in de bergen bij Alicante hebben achtergelaten, lijkt het wel één grote afscheidstournee te zijn geweest. Feestje na feestje, speeches, etentjes, wandelingen en nog eens en nog eens. Het afscheid van mijn werk, eind december, vond ik best wel emotioneel. Afscheid van de mensen waar ik soms al zeven jaar bijna wekelijks kom en met wie ik toch een band heb opgebouwd. Die me binnenlaten in hun meest intieme levens, op hun meest kwetsbare momenten en mij een kijkje gunnen in een andere wereld, binnen andere culturen. Dat hielp me uit mijn eigen bubbel, confronteerde me met andere realiteiten en waarheden. Een enorme verrijking voor mijn eigen leven, wat maakt dat je steeds een beetje minder zeker wordt van je eigen overtuigingen. Ook de collega’s met wie ik een prachtig team heb neergezet, waar ik enorm trots op ben waarmee we echt een alternatief kunnen bieden binnen de GGZ behandelingen. Ik ga ze allemaal missen. Maar na 10 jaar BuurtzorgT is het tijd voor iets nieuws. Terwijl ik wegfiets na mijn allerlaatste werkdag naar het afscheidsfeest van Merijn lopen de tranen over mijn wangen. Wat laat ik eigenlijk achter? Eindelijk voel ik me echt op mijn plek, voel ik me trots en bekwaam in mijn vak. Ik kan mezelf zijn en voel me gewaardeerd en geliefd. Heb ik dat niet altijd gewild?
Als je besluit weg te gaan, zie je pas wat je hebt. Voor ons een rijk leven vol goede, leuke vrienden, een mooie baan waar we goed in zijn geworden en plezier in hebben, lieve familie en collega’s. Ik hoor mezelf keer op keer vertellen over onze keuze en krijg dan te horen hoe dapper mensen dat vinden, er is ook enige jaloezie, maar het wordt ons vooral gegund. Ik heb me echt enorm geliefd gevoeld de afgelopen maanden. Tijd om er echt bij stil te staan ontbrak. Als er weer eens gevraagd wordt hoe het met de voorbereidingen staat, dat we het er zeker druk mee hebben besef ik dat we ons nog steeds laten meevoeren in de dagelijkse stroom. Zelfs met zijn tweeën hebben we het er weinig over en dat geeft me soms wat zorgen. Willen we wel hetzelfde? Hoe zal het zijn als we echt met zijn tweeën zijn, de taal nog niet goed spreken en er geen afleiding meer is? Op onze vorige reizen hadden we toch altijd een doel. Nu is alles open en dat voelt soms alsof we in een afgrond springen. Toch voelt het niet als een enorm risico. Als we na een jaar besluiten terug te gaan hebben we een huis, er is werk zat en hopelijk spreken we dan vloeiend spaans. Dat staat ook weer mooi op je CV.
De laatste weken zijn gevuld met nog meer, allerlaatste sociale contacten. We halen ons huis leeg voor Khaled en Mai die doorschuiven naar “het grote huis” en zetten samen de vloer in de olie. Onze persoonlijke spullen zetten we in de opslag en we verkopen wat dingen op Marktplaats. We geven een spetterend laatste feest op Oudejaarsavond en dansen en zuipen ons, omringd door al onze prachtige vrienden, het nieuwe jaar in.
Ik heb er nog wat extra werk bij omdat, ongelooflijk maar waar, vlak voor Kerst mijn gestolen motor op Marktplaats blijkt te staan. Dankzij de internationale motorcommunity krijg ik een Facebook berichtje dat mijn DRZ, die afgelopen juni voor de deur werd gestolen, op Marktplaats staat. Ik kijk en zie meteen dat het hem is! En nu? Ik doe meteen een bod en maak een afspraak om te komen kijken in Zoetermeer. Maar hoe dan? De foto’s op Marktplaats zien er ongelooflijk ‘dodgy’ uit. Hij staat, helemaal afgeragd in een donkere schuur tussen allemaal andere troep en als ik nog eens beter kijk zie ik dat hij zwart was geverfd en nu weer schoongemaakt is. Hmm, misschien is er wel een overval mee gepleegd. Er gaan allerlei scenario’s door mijn hoofd en ik besluit de politie te bellen. Dat kan alleen via een algemeen nummer en verder dan bureau Den Haag kom ik niet. “Maakt u maar een afspraak en als er dan iets is belt u maar 112” wordt me verteld. Ik bel Merijn en later Reinier om te vragen mee te gaan met een busje. Die voelen er op deze manier niet veel voor en ik besluit weer terug te bellen. Ik vertel wat ik net van een collega hoorde en dat ik daar toch wat bedenkingen bij heb. “Nee, dat moet je nòòit doen!” wordt me vervolgens verteld. Oké, maar wat dan? Hij zet het door naar bureau Zoetermeer en dan word ik teruggebeld. Dat gebeurt niet en ’s ochtends ga ik naar de boksschool, boos dat de politie niets doet en hopend dat er een paar mensen zijn die wel met me mee willen. Helaas, ik moet er toch weer zelf achteraan. Ondertussen begint ook de tijd te dringen, voor je het weet koopt iemand anders hem. Ik bel dus weer naar Den Haag en dring aan dat er echt iets moet gebeuren. Ik weet 100% zeker dat het hem is en kan dat ook aantonen met foto’s waarop unieke features te zien zijn die we er zelf op gemonteerd hebben. Er wordt beloofd dat ik nu echt teruggebeld ga worden en dat gebeurt. Ik mail foto’s en moet toch een afspraak maken voor een ‘pseudo-koop’. Dat doe ik voor diezelfde avond. Als we op weg gaan moet ik nog eens bellen, ons kenteken doorgeven zodat ze ons in de gaten kunnen houden en ik krijg dan een 06 nummer van degene die om de hoek gaat staan. Het wordt een spannende onderneming.
Merijn en ik gaan met een busje en Anne en Reinier volgen in onze auto. Reinier heeft nog een bak lasagne gemaakt voor onderweg. Het is eind van de middag en we gaan op weg. Ik heb de agent gevraagd zijn locatie te delen via Whattsapp en kan daardoor precies zien hoever we van elkaar verwijderd zijn. Als we op drie minuten van het adres verwijderd zijn krijgen ze een melding tussendoor en moeten we wachten. Pffff, we eten snel een hapje lasagne op een parkeerplaats tot we weer een startsein krijgen. We komen in een shabby wijk terecht waar veel te dure auto’s met geblindeerde ramen voorbij rijden. De motor staat gelukkig buiten, in een betegeld voortuintje met het schuurtje, waar een andere jongen aan een scooter zit te sleutelen. Het is inmiddels donker en er lopen verschillende mensen en kinderen over het plaatsje. We stappen uit, lopen met Anne en Reinier rond de motor en beginnen een praatje. Ondertussen app ik de agent dat ze moeten komen. En vrijwel meteen komen er twee golfjes aanscheuren waar een paar agenten uit springen. De jongen schrikt zich kapot en vraagt wat er aan de hand is. “Dit is mijn motor gek!” zeg ik. En meteen neemt hij zijn telefoon en laat de politie het whatsapp gesprek zien waaruit blijkt dat hij hem geruild heeft voor een scooter in Amsterdam Noord. Ook laat hij filmpjes zien van gasten die zonder helm wheelies trekken en driften met mijn motor. Ik krijg eigenlijk steeds meer met hem te doen. Het is gewoon een domme gast die zich heeft laten neppen en er waarschijnlijk niet eens op gereden heeft. Hij weet helemaal niets van die motor en is onder de indruk als ik vertel waar we geweest zijn en foto’s laat zien van de motor in Kirgizië . Hij maakt zich druk dat hij mee moet naar het bureau. “Dat gaat vast lang duren en morgen heb ik stage”. De motor wordt in beslag genomen, het was een kort maar krachtig weerzien.
Zo ben ik dus de laatste weken bezig met mijn motor terugkrijgen van de politie, hem rijdend maken en zorgen dat ik weer de rechtmatige eigenaar wordt. Het framenummer is eruit geslepen en ik kan alleen een afspraak maken bij de RDW in Waddinxveen op maandag 9 januari, de laatste dag voor vertrek. Dan moeten we ook de laatste spullen naar Arwen verhuizen die alleen op die dag tijd heeft. Gelukkig mogen we de bus van Bart lenen. Dat gaan we allemaal missen, zo makkelijk als dat nu in Amsterdam gaat met ons hele netwerk van vrienden. Uiteindelijk is alles gelukt en er valt echt iets van me af die avond. Ik ben er helemaal klaar voor. Nog een laatste flesje wijn met een paar vrienden en dan naar bed.
Mai en Khaled brengen ons met de auto naar het station. Roos, Rutger, Farah en Dana en later Gertrude komen nog even afscheid nemen terwijl we aan het ontbijt zitten. Nu komen dan toch de tranen. Het wordt opeens wel allemaal heel erg echt. Reinier komt nog naar het station en Karen zwaait ons echt uit op het perron terwijl de trein wegrijd.
We reizen eerste klas, dat was maar twintig euro duurder en lijkt ons wel de moeite voor die twaalf uur. Tijdens de tussenstop in Rotterdam staat, tot onze verrassing de hele familie klaar, voor een laatste knuffel en groet. Wat een rijkdom en liefde! En dan gaan we echt…..
Tot Parijs vraag ik me af of ik nou zo blij ben met die eerste klas. De stoelen zijn lekker comfortabel maar we zijn omringd door mannen met laptops die druk zitten te typen en vergaderen. Wat een wereld.
Vanaf Parijs is het super relaxed. Ik vind het echt een aanrader die trein. De reis verloopt soepel en het landschap schuift langzaam voorbij. In Barcelona nemen we de metro naar Kasa de la Muntanya waar Juanra op ons wacht. We krijgen zijn kamer voor een week, hij slaapt bij zijn vriendin. Er is een gym waar we iedere ochtend kunnen sporten en het is het enige kraakpand ter wereld met een eigen roltrap, hahaha echt te gek. We voelen ons er meteen thuis.
En zo begint ons nieuwe leven. In een kraakpand dat al 30 jaar gekraakt is, waar het lekker warm is door de kachel met gratis stroom, met een eigen gym. ’s Ochtends is de lucht blauw, het zonnetje schijnt en we kijken over Barcelona naar de zee……


4 reacties
Urkus
Wat leuk verteld ik zal je missen
Rutger
Zo mooi. Natuurlijk ook tranen bij het lezen. Wat een mazzel hebben we als jullie blijven schrijven. Onwerkelijk om jullie hier niet te hebben, maar zo’n stukje is alweer als een soort weerzien. Of juist extra gek ook misschien: een stem van veraf. Prachtig hoe dan ook. Heel veel liefs uit het hoge Noorden!
Jacques Kals
Fijn en warm verhaal. Zo blijven we op de hoogte. Het is interessant om jullie nieuwe levensweg te mogen volgen. Inmiddels hebben jullie al veel ervaring opgedaan in het overwinnen van hobbels in alle soorten en maten. En dat gaat je goed af, zo blijkt. Niettemin gunnen we jullie voorlopig nieuwe ervaringen die stevige bouwstenen kunnen zijn voor het te vormen Spaanse fundament. We zijn net zo benieuwd als jullie. Veel succes!
Sylvia
Heel leuk om op deze manier een beetje met jullie mee te reizen en te dromen. Geniet van de eerste weken, die voelen zeker nog een beetje als vakantie. Dikke knuffel