Stahl!

Gisteren verkiezingen in Kazachstan, eigenlijk had ik het pas door toen het voorbij was. De beoogde opvolger lijkt gewonnen te hebben. Oppositie maakt hier geen kans maar het democratisch proces wordt toch doorlopen. Volgens onze gastheer is de jonge generatie Kazachen toe aan verandering. De regering bestaat slechts uit bejaarden, jonge mensen zouden vernieuwing kunnen brengen. Vanmorgen las ik dat er demonstraties waren die met pepperspray uiteengejaagd zijn. 500 arrestanten. De stabiliteit van het land wordt erg gewaardeerd en daar kunnen ze ‘radicale elementen die de maatschappij willen ontwrichten’ niet bij gebruiken. Locale activisten zijn creatief maar deze overheid laat niet met zich sollen. Zo zijn twee vrouwen gearresteerd omdat ze een foto posten waarom ze deden alsof ze een spandoek vasthielden. In de aanloop van de verkiezingen maakten steeds meer mensen selfies terwijl ze aan het lopen waren. Een symbolisch protest waartegen moeilijk opgetreden kan worden.

We zijn dus in de hoofdstad van Kazachstan, Nursultan of Astana zoals dat tot voor kort heete. Om hier te komen hebben we zeven dagen flink moeten rijden. Het begon allemaal in mineur stemming. Voor Kazan, in Rusland nog, ontdekte ik een flink olielek ter hoogte van mijn voortandwiel. Dikke plas olie op de grond. Bleek dat de moer van mijn tandwiel was losgeraakt en los lag te rammelen in een beschermkapje. Nog een wonder dat ie niet ergens tussen kwam. De schroefdraad op de moer is weg waardoor het tandwiel naar buiten komt en de achterliggende oliekeerring niet meer op zijn plek zit.

Kazan heeft voor ons niets nieuws meer, een opgepoetst Kremlin, paar kerken, een moskee en een saaie winkelstraat. Een dagje lopen we rond maar we zijn er eigenlijk wel een beetje klaar mee. Hoogtepunt een Belgisch café waar we een heerlijk zuur Rodenbach Grand Cru drinken. Toch besluiten we nog een dag te wachten met ons vertrek omdat we een sms kregen die ons storm met rukwinden voorspelt. De hele dag kijken we naar de lucht en luieren in onze kamer maar de storm blijft uit. S’ nachts slaap ik slecht en bedenk wat de oplossing kan zijn voor mijn motorproblemen.

Op maandag gaat het beter, om negen uur staan we op de stoep van een garage. De eigenaar, Aydin is blij ons te zien, hij is zelf enthousiast motorreiziger. We krijgen thee en een paar handschoenen om in een loods vol troep op zoek te gaan naar de betreffende moer. Aydin heeft er echter al snel genoeg van. Hij laat ons liever zijn voertuigen en reisfotos zien dus geeft hij zijn personeel opdracht een moer voor ons te maken. Geniaal hoe vakmanschap in dit soort landen is blijven bestaan. De verhouding kosten van materiaal en arbeid is hier nog goed. Anyway, lekkage verholpen en zo begonnen we aan een etappe verder naar het oosten die uiteindelijk zeven dagen zou gaan duren.

Het landschap veranderd nog maar weinig, alle bomen zijn weg en wat overblijft is een enorme kale vlakte die is ingezaaid. Daar waar heel Europa vol lijkt te staan met het gele koolzaad zien we hier alleen nog groene sprietjes, ik denk dat het om old-school voedselproductie gaat. Graan. De wind heeft hier vrij spel en komt steevast van de linker zijkant uit het noorden. Om er voor te zorgen dat we niet van de weg geblazen worden kantelen we de motoren tegen de wind in. Soms is het alsof de motor onder me weg geblazen wordt. Echt handig wordt ik er uiteindelijk niet in hoewel ik handig gebruik leer maken van de wind klappers die de tegenliggende vrachtwagens veroorzaken.

Zo zijn we acht tot tien uur per dag onderweg. Om veel kilometers te maken dwingen we onszelf een uur achtereen door te rijden. We drinken ergens thee, tanken, warmen wat op, eten wat en gaan dan weer door. Als we het genoeg vinden zijn we vaak niet meer dan 350 kilometer verderop. Dan zoeken we een plekje om ons te verstoppen tussen wat zeldzame bomen. Vervolgens is het dan eindelijk tijd voor de beloning. De fles vodka die we hadden aangeschaft om zelf ook eens wat aan anderen te kunnen bieden drinken we in een paar dagen zelf leeg. In een roes is het gezellig en makkelijk koken en als alles klaar is en er ook nog gelezen is vallen de ogen vanzelf dicht. Helaas is het dan nog knal licht en voor negen uur dus als je met een droge bek een paar uur later wakker wordt is het pas half 12, best bizar. Langzaam beginnen we te stinken naar een mengeling van sigaretten, benzine en Deet en worden we zwart van zon, uitlaat walmen en de roet van onze benzine brander, heerlijk!

Langzaam trekken we zo verder in de richting van de bergen aan de Chinese grens. Het is leuk de Kazachen te zien. Wat opvalt is hun Aziatisch uiterlijk. Bij de grens worden we al welkom geheten door een lachende man met een zilveren gebit. Als ik er op wijs en mijn duim omhoog steek zegt hij: Stahl! In de stad zijn de mensen knap en aantrekkelijk. Helaas krijg ik maar weinig sjans. Ik kan inmiddels ook zeker hun vader zijn en realiseer me dat ik langzaam zelf begin te veranderen in je vieze oude oom. Haha Fuck, 49 waar moet dat heen met mijn toekomst?

Deze stadse afleiding is maar van korte duur want meestal bevinden we ons tussen de muggen, trukkers en boeren en heb ik mijn eigen schone om op Aziatische wijze op mijn paard te tillen en te ontvoeren richting de bergen.

Groeten Merijn

PS Els is onderuit gegaan naar kan gelukkig nog lopen. Beetje langzaam voorlopig