Centraal Azië (be) zoeken

We zijn weer in Almaty, gisteren rond één uur ’s nachts is mijn motor klaar verklaard. Een nieuw blok er in, nieuwe high tech noppenbanden, verse koelvloeistof en olie, carburateur uit elkaar gehaald en schoon gemaakt. Kleppen gesteld, vacuüm probleem in de olie circulatie verholpen, …

Nou en dat klinkt dan gelijk heel anders. Het meeste geluid komt nu uit de uitlaat. Een mooi rond gebrom ipv dat raspende eerder dat je van voren hoorde. Haha, Eigenlijk had ik het niet eens echt door, wist niet beter. Heerlijk! En hij trekt als een beest. Het echte vertrouwen moet nog groeien maar het ziet er goed uit.

We zijn hier nu alweer meer dan twee weken aan het hangen. Iedere dag valt een klein beetje te organiseren en een hoop te hopen en wachten.

Analyseren wat de problemen zijn, alle opties doornemen, een keuze maken, twee Nederlandse leveranciers overtuigen samen een pakket te verzenden, niet leverbare onderdelen bestellen, een andere keuze maken, andere onderdelen bestellen. Een week lang, manisch ieder uur een track en trace pagina bekijken. Zo tikken onze zeldzame wereldreisuren weg.

Gelukkig is het nooit echt saai, we hebben beide constant het gevoel dat het wel goed zal komen. We bedenken lastig te vinden dingen zoals een 5 liter benzine tank met strap-on, een half rond sleuteltje maat 12/13, een Indiaas restaurant, vegetarische hamburger of een 3 liter militaire waterrugzak. Zo komen we op de gekste plekken. Er zijn hier nogal wat bazaars met een thema. Een militaire bazaar waar je de leukste ceremoniële uniformen tegen komt. Een auto bazaar met alles, nieuw en oud, bergen buitensport winkels met veel wapens en vis spullen. Een supermarkt met alleen Duitse import…

Els is een slimme communicator en vist efficient overal nuttige informatie vandaan. Als ik de kans krijg doe ik mijn duit in het zakje maar navigeer ons toch best vaak de verkeerde kant op. Wat ik dan weer niet erg vind omdat het daar ook leuk is maar Els is daar dan niet blij mee.

In 2 weken ontmoeten we nogal wat mensen. Allemaal slimme en merkwaardige types die over het leven hebben nagedacht. 

Zo is daar aandelen handelaar Adrian uit Londen. Hij besloot op zijn 60ste de confrontatie aan te gaan met zijn eigen angsten. Dus heeft de zolen van zijn schoenen laten verhogen om bij de grond te komen en is op een flinke motor alleen onderweg naar Beijing. 

Een medewerkster in een Turks restaurant verteld ons dat ze eigenlijk advocaat is maar niet de juiste mensen kent om aan de bak te komen. Ze werkt 15 uur per dag zeven dagen per week.

Drie forse Slovenen zijn in zeven dagen naar Almaty gereden. Meer dan duizend kilometer per dag. Haha dat was dan ook een kort gesprekje.

Een hele rits aan motor monteurs trekt aan ons voorbij. Of wij aan hun eigenlijk. Communicatie is vaak lastig maar er is vaak een echte klik als het om rijden, mooie routes of techniek gaat. Het lijkt er op dat ze liever met ons tussen de jongens, en de met smeer besmeurde blootposters hangen dan bij hun kinderen en vrouw.

Twee Franse documentaire makers zijn onderweg naar Bali. Ze onderzoeken freelance voor National Geographic wat geluk betekend voor de mensen. Hun voorbarige conclusie: dat de Kazachstanen zeer positief kijken naar de toekomst daar waar Europeanen zich nogal wat zorgen maken. Wij doen geen onderzoek naar de meeste jongeren die we hier spreken willen het liefst wat anders of het land verlaten. Veel studeren Engels, Duits, Koreaans of Chinees maar in de rijke landen is de behoefte aan Kazachen laag.

Bert is een pezige, door de zon gelooide fysiotherapeut die al sinds de jaren 70 de wereld over trekt. Op de fiets, klimmend of skiënd en, de wereld van de verzekeraars beu en sinds een aantal jaar full time onderweg in een enorme 4×4 truck die Piggy heet. Hij neemt ons mee de grens over als we omdat ons visum afloopt een paar dagen Bishkek in Kirgistan bezoeken. Als hij bij de grens een enorme file aan vrachtwagens passeert en zich vooraan tussen de rij drukt worden we bijna gelyncht. De vonken slaan uit de oren van de truckers die al een paar dagen wachten. Bert blijft cool en stapt op de douane af om in het Engels uit te leggen dat hij geen truck is maar een kampeerwagen.

In ons hostel dat word gerund door twee kirgizische families hangen vier Afghaanse vrienden van rond de zestig. Ze zijn op vakantie en drinken de hele dag thee. Een ervan woonde lange tijd in Nijmegen en is terug gegaan om zich bij de regering aan te sluiten. Hij spreekt nog een woordje Nederlands, we maken grapjes en hij geeft aan dat het in zijn land niet de goede kant op gaat.

Karin-Marijke en Coen nodigen ons uit om in Bishkek op de koffie te komen maar we blijven uiteindelijk vier dagen logeren. Het zijn professionele wereld reizigers. Ze verkopen rapportages over reizen, cultuur en eten en hebben het leven zo ingericht dat dit ook lang vol te houden is. Ze zijn al 16 jaar onderweg en reizen extreem langzaam. Hun beeldmerk is een oude Toyota land Cruiser die ze met veel werk en liefde aan de praat houden. Ze zijn inmiddels redelijk beroemd in de reis en 4×4 wereld en worden vaak ruimhartig ontvangen door de locale communities. Onderweg slapen ze bij couch surfers. Een wereldwijd netwerk van mensen die hun slaapbank aanbieden in ruil voor een leuke ontmoeting. Hierdoor spreken ze veel mensen. We nemen ons voor dit ook vaker te gaan doen.

Soms is communicatie lastig vanwege de taal en zijn we echt blij als we een gesprekje hebben met een taxi chauffeur over een dochter die in Europa studeert. Soms zoals met Karin-Marijke en Coen is het zo gezellig dat we helemaal de tijd vergeten en een hele dag aan ons voorbij trekt.

Langzaam verzamelen we dus weer genoeg gedachtenspinsels en gespreksvoer voor de komende jaren. En eigenlijk is dat wel waarom we dit zo leuk vinden en ons helemaal geen zorgen maken over de motoren. Het helpt natuurlijk om geld op de bank te hebben en nog ruim in de tijd te zitten.

Toch mis ik het motorrijden wel. Het geeft zo veel vrijheid je eigen vervoer te hebben. Die rust en ruimte om je heen. Dat mis ik dan als ik met mijn oor tegen het plafond in een busje sta met nog dertig mensen. Maar goed dat is natuurlijk ook wel lachen. Buiten is het inmiddels flink zomer aan het worden. 38 graden is hier normaal. We bewegen ons van schaduw naar schaduw. Tijd dus om nu eindelijk maar eens de bergen van Kirgistan en Tajikistan in te trekken. Met een beetje geluk komt morgen ons pakket met onderdelen aan en kunnen we Els haar motor ook klaar krijgen. Ik ga nog maar eens een keer op de track en trace kijken…

Groet Merijn