(on)stabiele dagen in Noord Europa

Zo we zijn in Sint Petersburg. Langzaam begint het hier echt ver van huis te zijn. De laatste ANWB reizigers hebben we in Litouwen achter gelaten. Sporadisch zien we nu nog wat Europeanen die over land kwamen. Wel nog veel lokale toeristen en bergen met Aziaten, die zich met bussen laten vervoeren.

We zijn nu vier dagen in de stad en begeven ons voornamelijk in de toeristen zone. De zone waar we in Amsterdam zo graag weg blijven. Wat een suikertaart. Overal flinke gebouwen in kitch stijl en daaromheen duizenden flanerende mensen veel auto’s en natuurlijk verkopers in dierenpakken die tours verkopen. Het is mooi weer, de mensen zijn in goede doen en schaars gekleed.

Wij lopen ons suf tussen de standbeelden, musea, parkjes en paleizen. Het is heerlijk mensen kijken hier. Het is lastig conclusies te trekken maar over het algemeen zijn de mensen hier in de stad goed verzorgd, niet veel overgewicht maar wel een flink aantal vrouwen met eetstoornissen daartegenover wel een stuk minder alcoholkoppen. Is dat iets voor op het platteland? En zijn de mensen heerlijk op zich zelf en niet bemoeierig en heel vriendelijk als ze benaderen. Door rood lopen of zomaar oversteken is echt foute boel.

Bij de Russische grens hebben we een reisgenoot opgepikt. Kai is een Duits krachtstoom specialist. Hij reist op een flinke zijspan motor en maakt een rondje richting Finland. Bij toeval heeft hij hetzelfde hotel geboekt als wij. Hij heeft wel zin in wat gezelschap en geen navigatie dus we navigeren hem de stad in en zitten al snel achter de wodka in een luxe duur en spuug lelijk hotel met vijf honderd kamers.

Voordat het ons loom een suf maakt is deze luxe wel even genieten. We zijn vies en moe van een paar dagen kilometers vreten over de kleine weggetjes van Letland en Estland.

In Riga besloten we een stuk van de tet te rijden. Het trans European trail is een vrijwillig initiatief van een groep Europese offroad fanaten. In ieder land heeft een host een route gemaakt over onverharde wegen en samen maakt dit een route van 32 duizend kilometer. In Nederland stelt dit niet zo veel voor daar mag je nergens in met de motor maar hier in het noorden is sowieso niet veel asfalt en ook alle bospaden zijn vrij toegankelijk.

Het begint al goed met een flinke zand Duin waar we direct vast komen te zitten. We laten de banden leeglopen en hebben nu wat meer grip. Deze motoren zijn ideaal voor dit terrein. Wij zijn hier de zwakke schakel en worden flink op de proef gesteld. Kijk op de snelweg is het vertrouwen en de balans vaak 100%. Maar hier in het bos, door het moeras, diep zand, gravel schiet de stress er steeds behoorlijk in. Eigenlijk gaat het best goed, zijn we aan elkaar gewaagd en het is echt heel leuk maar we blijven toch een stelletje offroad bejaarden.

Er is een grote tegenstrijdigheid tussen snelheid en veiligheid. Vaak is hoge snelheid nodig om zonder problemen door lastige stukken te komen en zo de balans te houden maar vallen met deze snelheid is een pijnlijk vooruitzicht en niet handig voor onze toekomstige reisplannen. Wat helpt is ver weg kijken en dus niet direct voor je wiel. Dat lukt maar soms en te vaak laten we het gas los om met samengeknepen billen de ellende in te schieten.

Tussendoor slapen we in het bos en maken ons eerste vuur, heerlijk om zo stoffig een prakje bonen weg te scheppen.

In Estland worden de bospaadjes zo smal dat we ons echt zorgen beginnen te maken. Met veel gehannes krijgen we de motoren eerst over een bruggetje van rotte boomstammen, vervolgens door een moeras waarna we van top tot teen onder de modder ineens in iemands glad gemaaide achtertuin staan. De eigenaar komt ons, lachend en slecht gekleed in zijn onderbroek vertellen dat het hek naar de weg niet op slot zit.

De motoren doen het intussen dus prima en nu we de snelheid wat hebben laten zakken is het olie gebruik gelukkig ook wat minder. De techniek heeft constant mijn aandacht. Het lijkt een onderdeel geworden van mijn eigen gezondheid en geluk. Mijn eigen kadans van drinken, eten, slapen poepen en pissen naast de kadans van de techniek. Ieder stukje met zijn eigen snelheid; een paar keer per dag de tanks vullen en olie checken. Eens per week de banden bijpompen. Zo zie ik de olie in het blok langzaam zwart worden, het profiel van de banden en de tandwielen langzaam verdwijnen.

We hebben tijdens het rijden beiden een oog op de telefoon waar we door een combinatie van apps vooraf mooie routes laten uitrekenen. Afhankelijk van onze behoefte schakelen we snelwegen uit en schroeven we het aantal bochten op.

Els neemt Kai en mij hier in de stad op sleeptouw. Onvermoeibaar zoekt ze op haar telefoon naar zaken die nog bekeken moeten worden of plekken waar het lekker eten en drinken is. Ondertussen heeft ze ook nog contact met iedereen in Holland en werkt ze aan de app. Zelf laat ik de stadse evenementen een beetje over me heen komen en ben er inmiddels wel klaar voor weer op pad te gaan.

Gisteren avond nog even afscheid genomen van Kai in de skybar. Omgeven door hoeren en drank hebben we leuke gesprekken gevoerd over de energie toekomst. Iets over het afzuigen van koolmonoxide uit de lucht bij kamertemperatuur en de toevoeging van ijzer dat dan weer steenkool wordt. De verschrikking van de mens en de democratie; Hitler, anarchie vs de alfa man… Het eindigde allemaal in een draaierige brij waarbij ik me voornam niet meer te drinken en me tevens voornam er meer mee te oefenen.

Affijn nu de Hermitage bezocht is…
op naar Moskou!