
Omgaan met het einde
Het einde van onze reis is in zicht. De dagen trekken langzaam voorbij. Omdat het koud is in Europa zigzaggen we door Turkije, niet te snel naar huis. Een paar keer per dag reken ik uit hoeveel dagen er nog zijn en hoeveel kilometers nog te gaan. Het is niet saai maar de vaart is er volledig uit. Duidelijk een nieuwe fase… We klampen ons vast aan wat we zo goed kunnen en straks niet meer hebben: in de verte turen, luisteren naar het geluid van rollende kiezels in de zee, de tent op zetten, uren achtereen motor rijden en alsof we elkaar straks ook niet meer hebben trekken we nog dichter naar elkaar toe. Dagen lang drijven we samen op een liefdesgolf. Ik voel me fit, gelukkig en trots.
Zo af en toe beginnen de gedachten aan Amsterdam in mijn hoofd te verschijnen. Hoe ziet het leven er daar ook alweer uit? Ik romantiseer de gedachten aan een eigen huis en bed. Een eigen plek waar ik tot rust kan komen zonder enige zorgen. Hoe leuk zal het leven zijn in Amsterdam nu de voorpret daar verdwenen is? Wat ga ik zeggen ik als iemand me vraagt wat ik nou heb geleerd van deze reis?
Langzaam laat ook de gedachte aan nieuwe motorpech me los. We rijden nu ook al een paar duizend kilometer zonder problemen. We vervangen een koppelingskabel, letten extra goed op de olie en ook het profiel van de banden lijkt voldoende. Gedachten daarover hebben lang zwaar op me gedrukt. Nu valt die last van me af. Het is heerlijk zonnig weer en ik slinger de dagen wat achter Els aan.
We steken de straat van Marmaris over en bevinden ons nu op het Europees vasteland. Die avond vieren we onze laatste avond in Turkije met een fles raki. Dronken kijk ik vanuit de tent nog wat naar de enorme vrachtschepen die hier voorbij komen. Ik moet lachen, haha wat een leven! Dit kan niet meer stuk.
s’ Morgens knapt de zoetsappige bubbel waarin we ons begeven als Els slippend tot stilstand komt. Haar achterwiel zit muurvast en we komen geen meter meer vooruit. Ik kijk om me heen; lege snelweg, dorre heuvels, een blubberige parkeerplaats met vuilnis een half afgebouwde schuur. Als we nog gerookt zouden hebben dan wist ik het wel. In plaats daarvan vervallen we in de ontkennende fase, misschien valt het mee, is het de rem die vast zit? Iets tussen de tandwielen, heeft benzine de olie verdund? Langzaam begint een serieus probleem duidelijker te worden. Met een cynisch lachje realiseren we ons dat we ons dure ANWB abonnement dat hier geldig zou zijn hebben opgezegd. En, alsof het wat zou helpen eten we een boterham.
Terwijl ik langzaam alle technische opties naloop is Els al online gegaan en heeft inmiddels contact met meerdere mensen uit de motor reizigers community van Turkije. Echt bizar hoe mensen hier alles laten vallen en ons komen helpen. Binnen een uur stopt er een busje met twee monteurs. Hassan en Ogur spreken geen woord Engels maar de taal van de techniek is internationaal. Hun werkplaats is gevuld met brommers, scooters en kettingzagen. Ik zie geen enkele motor. Maar… eerst moet er thee gedronken worden. Aan het gezicht van Hassan zien we dat het niet goed is. Hij vouwt zijn handen open om aan te geven dat het motorblok moet worden gesplitst om te kijken wat er mis is. Na nog wat kopjes thee, de aankomst van een tolk en de belofte dat ze echt weten waarover ze praten zetten ze zich aan het werk.
De komende twee en een half uur zijn echt moeilijk. Alles maar dan ook alles wordt uit elkaar getrokken en het gaat er niet zachtzinnig aan toe. De berg schroefjes, flubbertjes, veertjes en tandwielen wordt steeds groter. Krijgen ze dat ooit nog in elkaar? Was dit een goed idee? Istanbul met haar ervaren motor specialisten is maar 200 kilometers van hier. Maar goed, er is geen weg terug. Voor mij is het inmiddels duidelijk, dit is het einde van onze reis. Ik weet geen leuke manier om deze gedachten met Els te delen en het maakt haar boos. Als we worden getrakteerd op een heerlijk broodje Turkse worst word de oorzaak van het probleem duidelijk. Onderin het blok liggen de resten van een stuk of wat tandwielen uit de versnellingsbak. De metaalresten zijn vervlochten in het blok en blokkeren de boel. Als ik nog zou roken dan wist ik het wel…
Mijn vertrouwen in Ogur groeit een beetje als hij vervolgens alle onderdelen op volgorde groepeert. De conclusie is simpel: nieuwe tandwielen zoeken, alles schoonmaken en weer in elkaar zetten. Levertijd twee dagen, werktijd één dag. Hassan brengt ons nog wat thee, regelt een goedkoop hotel en wij denken, als we nog zouden roken dan wisten we het wel…
Na al het getreuzel om maar niet te vroeg in Bulgarije aan te komen hebben we nu ineens haast. Over een week moet ik op mijn werk verschijnen. In ons hoofd maken we lijsten van alle opties. Ondanks dat de motor momenteel nog slechts emotionele waarde heeft is het verlaten van Turkije zonder motor geen optie. Alleen als we een douane verklaring gaan regelen waarin wij de motor aan de staat doneren is dit mogelijk. Wij vinden het geen tijd voor kadootjes.
Dankzij Els’ d’r masterfixer kwaliteiten worden we vier dagen later om half zeven opgehaald door Hassan. De herfst heeft ons inmiddels ingehaald en er hangt een dichte mist. Binnen drie uur staan we met de motoren aan de Bulgaarse grens waar we ze zonder problemen de EU binnen duwen. ‘Peach’ staat ons al op te wachten en om zes uur s’ avonds rijden we onze eindbestemming binnen, Motocamp Bulgaria. We zijn moe maar zo opgelucht dat we de baklava en raki die we voor onze vrienden in Amsterdam hebben gekocht direct zelf soldaat maken.
Rondom het Motocamp heeft zich een interessante community gevormd. Veel huizen in het dorp staan leeg omdat de Bulgaren die er woonden naar de stad zijn getrokken of nog verder richting het rijke deel van de EU. Deze huizen worden de laatste jaren meer en meer opgekocht door bezoekers van het Motocamp. Een tegenovergestelde stroom van mensen die het in het rijke deel te druk en de maatschappij te lelijk vinden. Hun geld is hier veel waard. Je koopt hier al een flink huis met land en schuren voor tienduizend euro. Zo ontstaat langzaam een dorp met voornamelijk motorreizigers. Het is een relaxte plek en we voelen er ons direct thuis.
Gelijk met ons komen twee Canadezen aan. Guillaume en Dominic hebben net een zware offroad trip van twee maanden achter de rug. Niet zo maar een tocht omdat Dominic terminaal kanker heeft. Volgens de artsen is zijn tijd al lang voorbij. Met ijzeren wilskracht en een berg morfine heeft hij nu het eindpunt gehaald. Hij is er kapot van maar vast van plan volgend jaar nog een etappe te rijden. We zijn erg onder de indruk van deze jongens die ook nog eens leuk gezelschap zijn. Helaas gaat het de laatste nacht goed mis. Els heeft een naar voorgevoel en ligt wakker. Bij het horen van gestommel springt ze direct uit bed om er achter te komen dat Dominic aan het sterven is. Hij braakt bloed en heeft haast geen pols meer. Zijn vriend is in shock maar Els regelt een ambulance en houd zijn hand vast. Als hij uiteindelijk is meegenomen denken we beiden dat hij in de ambulance zal sterven. Omgang met het einde, ons favoriete gespreksonderwerp van de laatste dagen wordt ineens heel serieus. Die nacht roken we een sigaret en het helpt niets.
Bam! en dan zijn we ineens weer thuis. Het is schrikken om te zien in wat voor spuuglelijke omgeving we wonen en hoe complex en hectisch onze maatschappij in elkaar zit. Als we nog gerookt zouden hebben dan wisten we het wel. Het is heel leuk om iedereen weer te zien en me te realiseren hoeveel leuke en liefdevolle mensen ons omgeven. I feel love! De hectiek van het dagelijkse leven slokt me op waardoor het net lijkt of het allemaal maar een droom is geweest. Er zijn nog maar enkele sporen die ons aan onze vette reis doen denken, zoals die halflege tube Iraans tandpasta of die bruine kop in de spiegel. Een kop die vol zit met 23.000 kilometer aan nieuwe ervaringen en verhalen.
X Merijn


5 reacties
Marijke
Wat een prachtig verhaal weer Merijn. Ik ga het missen. De beste remedie om met de blues om te gaan is foto’s kijken en fantaseren over een volgende trip. Tja, ik rook niet 😋. Groet! Marijke
Anoniem
Mooi, man! En heel erg goed geschreven!
Anoniem
Mooi verhaal, bijna poëtisch van een tijd met gemengde gevoelens. Welkom terug, allebei, ik hoop jullie snel weer eens te zien. (Jammer dat jullie een stop-over in Luik blijkbaar te avontuurlijk vonden 😉 En het antwoord op veel van jullie vragen lijkt me duidelijk: duik opnieuw de voorpret in!
Niek
Jeetje zeg, wat een heftig einde van een indrukwekkende reis. Mooi verslag. Welkom thuis en succes met de diverse culture shocks!
Groet! Niek
Bert
Ik heb het denk ik al eerder gezegd. Zoek een uitgever. Klasse