Nog minder dan 1 week te gaan…..

Het wordt nu toch echt spannend…….

Daar waar we van de week nog dachten dat we eigenlijk wel klaar zijn om te gaan, komen er nu een paar tegenvallers op onze weg. Merijn zijn paspoort hadden we alweer terug gestuurd naar de ambassade van Belarus omdat hij maar 2 dagen verblijf had gekregen zit nog ergens in de post.

Mijn grootste zorg is de “range” van mijn motor. Die blijkt maar 216 km op een tank van 17 liter te lopen. Da’s niet echt veel (1:12) als je in de middle of nowhere zit in de hitte in Kazachstan bijvoorbeeld. Maar ja, dat is het dan. Een oplossing kunnen we nu niet echt bedenken, dus we zien wel hoe het gaat en als we daar zijn. We kunnen altijd nog een paar tankjes benzine achterop binden of samen rijden met anderen. Komt tijd komt raad denk ik maar. Ik heb wel een proefrit gemaakt met alle bagage en ben echt trots op mijn minimalistische hoogtepunt. Dat zit wel goed.

Ook kreeg ik vorige week een mail van de Duitse ANWB waar we ons Carnet de Passage hebben geregeld: “Dear Els and Merijn, Yesterday we were informed that Iranian customs authority doesn’t let enter motorcycles with more than 250 cc”What a bummer! Geen Iran dan en misschien ook geen Turkmenistan 🙁 en een heel groot stuk woestijn op zoek naar een boot of rond de Kaspische zee door de Noord Kaukasus.

Er is een hoop paniek en onduidelijkheid over de kwestie op de “overlandfora” van mensen die aan de grens geweigerd zijn en mensen die op weg zijn zoals wij. We besluiten het Carnet toch te nemen en te zien of de situatie veranderd als wij op weg zijn. Tenslotte duurt het nog wel even voor we daar zijn. Aan de andere kant kost het een hoop geld en is Turkmenistan niet echt het land om risico te nemen teruggestuurd te worden als je Iran niet binnenkomt. Daarvoor krijgen we al met veel pijn en moeite alleen een transitvisum van 5 dagen als het goed gaat. Tja…..niemand zei dat het makkelijk zou zijn. Belangrijk is flexibiliteit en uiteindelijk hoeven we helemaal niks, zijn we een half jaar vrij en gaan we gewoon een potje rijden. Hopelijk kom ik deze keer verder dan Vinkeveen.

Ondertussen nemen we van iedereen afscheid, lopen onze Russische lessen ten einde, wordt het weer steeds beter en heeft Colette mooie visitekaartjes gemaakt. We hebben kennis gemaakt met onze Kroatische huurders en hebben na onze laatste werkdag donderdag nog twee dagen om de motoren echt helemaal reisklaar te maken, onze spullen in te pakken en op te slaan. Iedereen vraagt de hele tijd of we klaar zijn om te gaan, maar eigenlijk ben je natuurlijk nooit helemaal klaar. Er is altijd nog wel wat te sleutelen, te verbeteren en mensen te zien die je graag nog een keer willen zien.

Het blijft een beetje onwerkelijk zo’n reis maar uiteindelijk is het moment toch daar, stappen we op onze motor en rijden we weg…..eerste halte Velp.


2 reacties