Motorpech in Minsk

Eigenlijk heb ik het idee dat we sinds Nederland alleen maar rechtdoor rijden, straks kan ik helemaal geen bochtjes meer rijden. Het landschap is sinds oost Duitsland ook nagenoeg hetzelfde. Licht glooiende akkers met felgeel koolzaad en dennenbos met berkenbomen ertussen. De huizen veranderen wel langzaam van steen naar hout en sinds Belarus zien we deze in vrolijke kleuren tussen bloeiende fruitbomen. Eigenlijk heel lieflijk allemaal. Hoe anders zijn de sporen in de geschiedenis die we volgen. Thuis hebben we natuurlijk al het een en ander gelezen over met name Rusland. Wat een ellende hebben die mensen allemaal moeten doorstaan, daar kan ik me niet eens een voorstelling van maken. WO II, de staatsterreur onder Stalin en dat ook nog onder barre weersomstandigheden en andere ellende. Ik ben gegrepen door de enorme aantallen slachtoffers en de onwetendheid die wij in het westen hebben over het oostfront. We hebben vrijwel dagelijks gesprekken samen over de invloed en littekens die dit achter heeft gelaten in de landen waar we doorheen reizen.

Treblinka…. Het meest effectieve vernietigingskamp van de nazi’s waar in een jaar tijd ongeveer één miljoen joden zijn vergast en daarna, na een opstand, meteen is uitgewist alsof er nooit iets gebeurd is. Belarus, mij totaal onbekend, waar we supervriendelijke mensen ontmoeten blijkt een derde van de hele bevolking kwijt te zijn geraakt. Het monument in Khatyn, een dorpje dat met de grond gelijk gemaakt is met al haar bewoners staat symbool voor al die ellende en was één van de zeshonderd dorpen waar hetzelfde is gebeurd. Het maakt een diepe indruk.

Het is goed om bij stil te staan maar gelukkig maken we ook andere dingen mee. Zo komen we de avond na ons bezoek in Treblinka aan in Belarus waar we op zoek gaan naar een slaapplek bij het laatste oerbos van Europa, Bialowieza. Na gezocht te hebben naar staatshotel 1,2,3 of 4 (letterlijk) komen we min of meer per ongeluk terecht bij een schattig huisje met twee oude mensjes die blij zijn dat we er zijn. Er hoort ook een echte Russische Banja bij die ze voor ons opstoken. Gelukkig hebben we nog wat eten want winkels en restaurants zijn hier moeilijk te vinden en te herkennen. Alles lijkt een beetje verborgen omdat er geen etalages en reclames zijn, een beetje een vreemde gewaarwording maar eigenlijk wel zo prettig. Dus zitten we later met zijn tweetjes dampend in de sauna en slaan we elkaar met natte berken takken. Voldaan gaan we naar bed. De volgende dag maken we een wandeling in het bos en gaan we verder naar een slaapplek bij iemand waar we het adres via een goede vriendin gekregen hebben.

Dima blijkt Sanne eigenlijk niet te kennen maar via via heeft hij gehoord dat we goed volk zijn en we worden we hartelijk ontvangen. Hij woont in de stad in een houten huis dat zijn opa en oma zelf gebouwd hebben. We krijgen thee en moeten een beetje opschieten want over een uur begint een illegale punkshow waar hij moet vertalen voor de Hongaarse band. Wij gaan natuurlijk graag mee. Dima blijkt de juiste introductie voor ons, iedereen kent hem. Ook hier krijgen we een warm welkom en krijgen we bier en moonshine. De leraar Engels ziet het als een mooie gelegenheid zijn Engels met ons te oefenen. Even later gaan we naar binnen, een betonnen ruimte met TL lichten waar normaal de rolschaats school oefent. Er wordt uitzinnig gedanst op snoeiharde crustpunk en je kan zien dat deze scène goed op elkaar ingespeeld is.

Volgende dag maken we nog een praatje met Dima en een vriend van hem die ook is blijven slapen. Echt politiek wordt het iedere keer net niet, dat vind ik jammer maar we hebben krijgen wel een kijkje in hun leven. Jammer dat we niet wat langer kunnen blijven.

Minsk is nog een echte Sovjetstad. Met brede straten, grote betonnen gebouwen en een onhankelijkheidsplein met Lenin ervoor. Het is er schoon en er is veel politie, of eigenlijk een militie. Door rood lopen is er niet bij. Heel anders is de straat om hoek van ons hotel, een upcoming straat met grote street art murals en hippe tentjes in oude fabrieksgebouwen. ’s avonds ontmoeten we de Russische Sacha, die op een Honda goldwing op weg is naar huis. We drinken een paar biertjes en hij nodigt ons uit langs te komen als we in Rusland zijn en ook voor een biker festival morgen in Rusland. Maar wij gaan eerst door de Baltische staten. We ontmoeten steeds vaker geïnteresseerde motorrijders en ze lachen ons vaak uit omdat we zijn grote reis van die ongemakkelijke crossmotoren doen. Maar uiteindelijk is het allemaal heel vriendschappelijk.

De volgende dag gaan we mee met een tour door het centrum om toch nog iets te weten te komen over de geschiedenis hier. We hebben meteen contact met een Oostenrijker die in Duitsland woont een ook vaak in Nederland werkt. Met hem heb ik het wel over politiek en hij reist graag naar Rusland zegt hij, hij voelt zich er thuis en maakt zich zorgen over opkomend rechts in Europa. Hij wil graag vanavond met ons eten en we wisselen telefoon nummers uit. Als hij later niet meer reageert krijg ik toch een beetje een unheimisch gevoel. Is hij van de geheime dienst? We hebben toch nog steeds geen weet van wat er hier nou echt speelt. We maken we er wat grapjes over, maar toch…..

Markant detail is ook dat Lee Harvey Oswald in 1961 twee jaar in Minsk woonde.

De volgende dag willen we naar Vilnius in Litouwen maar mijn motor start niet. Het lijkt erop dat er iets stuk is in mijn motorblok, de zuiger zit vast. Even bekruipt met het gevoel dat dit wel eens einde verhaal kan zijn. Maar dan denk ik aan vorige ervaringen en ga ik ervan uit dat we wel een oplossing vinden. Het hotel personeel is erg begaan en regelt een mechanic die komt kijken en anders eventueel de motor meeneemt naar een garage. Merijn gaat ondertussen geld pinnen. Hij blijft wel erg lang weg en nu heb ik er weer een zorg bij. Uiteindelijk komt hij samen met een biker die ook wel wil helpen en hem ook geholpen heeft geld te pinnen. Dat bleek ook weer niet zo eenvoudig. Als hij weet dat we al geholpen worden neemt hij afscheid. De jongens van de garage zijn top! Ze denken dat het een carburateur probleem is dat ze wel kunnen verhelpen. Ze werken met zijn drieën bijna vier uur lang aan mijn motor en ik denk dat hij nu beter is dan toen we begonnen! Ondertussen brachten ze ons naar een café om te lunchen (weer ondergronds) een lieten ze hun motor collectie in de garage zien. Wat een geluk dat dit in Minsk gebeurt!